De grijze weg (drieluik)

soms krijg je zomaar onverwacht
een mooi gedicht op je pad
gestuurd door een lief vriendinnetje
het raakte me zo
dat ik het maar op mn blog zet
bij deze dus

- I -
Ik voel haar arm nog wel,
maar de regen
leidt me af.
Ik laat pijn achter
en neem verdriet mee.
Nooit meerkom ik langs.
Ik kijk niet weg,
merk de druppels
op mijn voorhoofd niet,
zolang het nog geen avond wordt
vermaak ik me wel.

“Hallo”

Vreemdeling, vertel me,
wat heb ik gemist
terwijl het leek
alsof ik hier nog liep,
maar ik eigenlijk al kilometers
verderop de weg kwijt was?
Geloof me,
wijsheid is ook niet alles,
en jij lijkt gelukkig;
laat me hier niet achter
in de mist
met lege handen.

- II -
Lange wegen
zijn zelden leuk,
maar als dit het leven is
en pijn steeds harder toeslaat,
dan ga ik wel,
al moet ik terug.
Het voelt alsof ik
helpen kan, gelukkig
hoef ik niet alleen te lopen
in deze ochtend
tranen,
een fractie.

“Hallo”

Als wegen
naar elkaar verlangen
,net als nu,
welke kant moet je dan op?
Wacht, blijf staan,
zeg nooit meer “hallo”,
want een kruisende weg
is beter, hoe dan ook;
ik neem je terug
van terug geweest.

- III -
Twee levenspassen nooit op één weg,
en de smalste baan
kan alle bochten halen.
Dus trek Ik jullie
toch wel naar elkaar,
en ook al denk je dat je voeten
zelf wel kunnen lopen,
alleen zijn is onmogelijk.