complex

mensen zijn maar rare wezens
ik ben maar een raar wezen
het ene moment nog intens gelukkig
het volgende chagerijnig en moe

voel je je mooi
kijk je in een goedverlichte spiegel
kijkt een afschuwelijk monster je aan
denk je iets vreselijks aan te treffen in de spiegel
kijkt een mooi meisje terug verlicht door een zwak schijnsel

mis je iedereen
maar geen puf en zin om iemand te bellen
ben je in een menigte
of gewoon omringd door familie
overvalt je een intens alleen gevoel

dieren hebben dat niet
bij mijn weten niet in ieder geval
bloemen ook niet
en bomen evenmin
water kabbelt en golft
of is dat stiekem
zonder dat ik het besef
vol gevoel, passie, emotie?

hoe ik het ook wend of keer
mijn gevoel wint het altijd
soms is dat wat minder prettig
maar ik zou niet zonder kunnen