lonelyness

als de wereld lijkt stil te staan
en tegelijk te klein is om op te staan
je er bijna afvalt doordat je je evenwicht verliest
maar de grootsheid van de bol die we aarde noemen
tegelijkertijd ook zo beangstigd
dat je alleen nog maar in een hoekje wil kruipen
en huilen maar je weet dat de tranen blijven hangen
vlak achter je ogen
en daar gaan prikken en irriteren

op zo'n moment is alles irritant
en vervelend
komt alles tegelijk
zie je eigenlijk toch enorm op tegen een bruiloft
voel je je waardeloos als je weet
dat je het toch nooit zo goed kan doen
als die ander
kan je het niet hebben als iemand opeens
zuinig is terwijl je het zo graag wil

soms is het leven gewoon stom
stom
stom
dubbelstom

niet dat ik mensen na wil doen
absoluut niet
ik wil doorgaan
optimistisch blijven
de sterkste zijn
maar nu wou ik dat ik iemand had
in wiens armen ik durfde te rennen