hoop...

ik merk wat verwarring op bij de comments van mijn vorige post. is inderdaad erg mooi maar niet door mij geschreven. wel gebruikt als opening van een vergadering... deze komt wel van mijn hand:

Eenzaam, maar niet alleen.
Zoveel mensen die van mij houden, om mij geven.
Een God, Vader, die mij kent, door en door.
Van de moedervlek op mijn buik tot de gescheurde nagel aan mijn linkerhand.
Uitdagingen en kansen voor het oprapen.
Zoveel, dat ik er regelmatig voor moet kiezen ze niet aan te gaan.
Mijn hoofd net zo’n chaos als de kleren op mijn vloer.

Het maalt maar door.

Beukt en bonkt tot ik alleen maar
in mijn bed kan gaan liggen met de deken over mijn hoofd.
Zoveel mooie dingen om voor te leven en voor te gaan.
En wat zie ik?
Een berg, hoger, breder en groter dan de Mount Everest.
Al mijn tekortkomingen en onvolmaaktheden op een grote hoop gegooid.
Ik kan dit niet aan.
Dit trek ik niet.
Het is teveel.
Een race tegen de klok.

Alles doen. School. Stage. Scriptie. Achterstand. Optreden. Voorbereiden. Kerk. Vriendje. Vrienden. Familie. Huisgenoten. Opruimen. Schrijven. Opmaken. Aankleden. Was draaien. Tas pakken. Vissen verschonen. Klaarstaan. Waarvoor eigenlijk?

Ik ben niet perfect. En grote kans dat ik het nooit zal worden.
Starend naar mijn evenbeeld dwaalt mijn blik af
naar de vergeelde post-it die op mijn spiegel zit geplakt.

Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des HEREN, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven.
Jeremia 29:11